Bywalcy metra wędrują do....

Bywalcy metra wędrują do....

 ... simply_a_woman!

Gratulacje :) Wyślij mi proszę Twoje dane do wysyłki na adres: kosodrzewina123@interia.eu :)

Nie każdy lekarz Ci pomoże...

           Zobaczyłam tę książkę, będąc z kosodrzewiną w Dedalusie - składzie tanich książek. Miałam nic nie kupować, ale nie dało się ;p Domyślam się, że nie jest to literatura, która wielu zainteresuje, ale przeczytałam ją i chcę się podzielić ;p
          Polecam ją każdej marudzie, która w obecnych czasach narzeka, jakie to ma kiepskie życie, bo musi chodzić do szkoły/pracy, bo do wakacji daleko, bo rodzice ją wkurzają lub pokłóciła się z chłopakiem/dziewczyną. Przy tym co działo się 70lat temu nasze życie to bajeczka, trudno to nawet porównywać.
          Ernst Klee pisze dokładnie o setkach eksperymentów na więźniach, o lekarzach, którzy byli za to odpowiedzialni, o ich stosunku do pracy. O opłakanej sytuacji w obozach koncentracyjnych.
          Jak dla mnie, tytuł jest lekko mylący - Auschwitz. Medycyna III Rzeszy i jej ofiary. O Auschwitz jest tylko jeden rozdział na samym końcu książki. Tak naprawdę to dowiadujemy się, o wszystkim co miało miejsce w większości KLów. O durnych pomysłach lekarzy, którzy używali więźniów niczym królików doświadczalnych, a następnie wysyłali ich do komór gazowych, o ile nie umarli wcześniej na skutek ich eksperymentów. A co to były za eksperymenty? Całe mnóstwo: szukanie lekarstwa na dur brzuszny, sprawdzanie wytrzymałości człowieka na chłodzenie (wrzucanie więźnia do kadzi wypełnionej lodem i trzymanie dopóki nie umarł), sprawdzanie ile można przeżyć na dużej wysokości (dla lotników Luftwaffe), nie mówiąc o obcinaniu głów dzieciom i zamykaniu ich w słoikach w formaliną. Zabijanie ludzi dla ich skóry - naziści oprawiali sobie nią książki, nie mówiąc o abażurach. Zagrożeni mogli czuć się szczególnie posiadacze tatuaży. W tej książce dowiadujemy się, że niewielu lekarzy, sprawców tych okropności poniosło karę. Większość z nich wykładała na uniwersytetach, zakładała prywatne praktyki, zdobywała nagrody za osiągnięcia w swoich badaniach. Badaniach, które przeprowadzali w obozach, na ludziach, którzy nie wyrazili na to zgody. Mieli dwa wyjścia - iść do gazu/dostać kulkę lub zgłosić się do badań. Książkę polecam wszystkim zainteresowanym II wojną światową.

Nie do określenia

Książka Ladislava Fuksa Myszy Natalii Mooshaber znalazła się w moich rękach tylko i wyłącznie dlatego, że jest jedną z lektur, którą muszę przeczytać do egzaminu, sama z siebie bym się na nią nie skusiła. Z tego powodu lubię moje studia, ponieważ dzięki nim odkrywam całe zastępy interesujących mnie lektur, dziś pora na recenzję jednej z nich. 

Powieść Myszy Natalii Mooshaber jest dla mnie bardzo trudna do określenia jeśli chodzi o jej gatunek. Kryminał (nie przepadam za nimi), groteska, powieść społeczno-obyczajowa, utopijna, nawet fantastyczna- wszystkie te nazwy będą trafne. 

Tytułowa bohaterka, Natalia Mooshaber jest biedną wdową, która zarabia na życie doglądając grobów na cmentarzu. Dodatkowo pracuje społecznie w Opiece, instytucji, która dba o ład i porządek  w świecie rządzonym przez despotycznego władcę, ukrywającego przed ludem ukochaną królową. Natalia w ramach pracy w Opiece chodzi po mieście i dogląda tego, jak zachowują się dzieci podejrzane o niesubordynację wobec państwa. Choć nie dostaje za tę pracę żadnego wynagrodzenia bardzo się do niej przykłada. Jej największą zmorą są jej własne dzieci, które nie dość, że zupełnie jej nie szanują, to na każdym kroku próbują oszukać oraz wplątać we własne nieczyste interesy. 

Po przeczytaniu kilku pierwszych stron pomyślałam sobie, że czeka mnie powtórka z lektury 1984, jednak nic podobnego. W świecie Natalii władca jest jedyny i absolutny, w szkole dzieci uczą się jego życiorysów, a ten, kto przy jego recytacji się myli jest surowo karany. Choć ludzie, są sparaliżowani strachem, to język jakim się posługują jest doprawdy komiczny. Wiele zdań z książki mogłoby posłużyć dziś za łamańce językowe. Takie zestawienie sprawia, że wszystkich dramatycznych sytuacji nie odbiera się z należytą powagą, a raczej z pewną dozą czarnego humoru. 

Książka zasługuje na uwagę nie tylko ze względu na samą treść, która choć jest ciekawa, to jednak nie najłatwiejsza w odbiorze, ale właśnie i na język jakim jest napisana. Osoby, które zainteresowane są historią krajów Europy Środkowej również znajdą w niej wiele analogii do wydarzeń z minionej epoki.

Recenzja gościnna- Dan Brown, The Lost Symbol

Witam wszystkich bardzo serdecznie. Dziś wpis będzie odrobinę nietypowy, jest to recenzja, której nie napisałam ja czy Anula, tylko Kinga, w blogowym świecie znana jako simply_a_woman- pewnie wiele osób bardzo dobrze zna jej stronę :) Zapraszam do lektury:

http://www.belfasttelegraph.co.uk

Książkę pożyczył mi kolega z pracy, twierdząc, że dla niego jest za trudna. Czytałam ją w oryginale i niestety nie wiem, czy została już przetłumaczona na polski...

„The Lost Symbol” to książka o poszukiwaniu. Kilku bohaterów poszukuje utraconego słowa, symbolu, który ma otworzyć im drogę do mądrości. Niektórzy (znamy nam z poprzednich książek profesor Robert Langdon oraz kolejna wykształcona kobieta sukcesu - Katherine Solomon) robią to w sposób metodyczny, odszyfrowując zawiłe wskazówki. Inni podążają „po trupach do celu”. Kto wygra ten wyścig?

Sama fabuła książki jest wartka i wciągająca. Mamy tu stowarzyszenia o kilkuwiekowej tradycji, porwanie, szantaż, tortury, kilka nieprzewidzianych zwrotów akcji. Niestety fabuła przerywana jest znacznie liczniejszymi niż w poprzednich książkach Browna wykładami na temat symboliki, Masonów, nauki i jej rozwoju, architektury, słowotwórstwa, historii itp. Nie twierdzę, że to źle, o nie. Zdecydowana większość faktów jest niezwykle ciekawa. Problem w tym, że z powodzeniem mogłyby stanowić materiał na inną książkę... Książkę, która nie byłaby z założenia thrillerem.

Pod względem językowym książce nie mam nic do zarzucenia – jest świetnie napisana. Jednakże jeśli zetknęliście się z poprzednimi książkami Browna (ja całkiem niedawno ponownie przeczytałam „The Da Vinci Code”), styl autora staje się w pewnym stopniu przewidywalny. Nie polecam zatem czytania książki po książce, zdecydowanie warto zrobić sobie przerwę.

Na zakończenie dodam, że książka porusza wiele kwestii religijnych wielkiego kalibru: czy Bóg istnieje? Czy człowiek posiada duszę? Skąd się biorą cuda? Jeśli jesteście ciekawi odpowiedzi, otwarci na wchłonięcie ogromnej porcji faktów z różnych dziedzin, jeśli lubicie Langdona i w ogóle thrillery Browna – polecam.

simply_a_woman

Książka do wzięcia

W ramach podziękowań za to, że odwiedzacie naszego bloga i zostawiacie  komentarze chciałabym się odwdzięczyć ;) Wśród osób, które zgłoszą się pod tym postem rozlosuję książkę Bywalcy Metra Juliette Kahane- egzemplarz prosto z księgarni. 

Jedynym warunkiem koniecznym do wzięcia udziału w tym małym rozdaniu jest bycie obserwatorem naszej strony oraz napisanie w komentarzu do tego posta, że chcecie wziąć udział w losowaniu tej książki. Na Wasze zgłoszenia czekam do 23.10.2011, wyniki podam następnego dnia. Powodzenia :)

Dla dzieci i dorosłych... ale bardziej dla dzieci ;)

          Książę Mgły to pierwsza książka C. R. Zafona, po którą sięgnęłam. W mojej kolekcji czekają na mnie jeszcze Cień Wiatru i Marina (którą pożyczyła ode mnie kosodrzewina;p). W przeciwieństwie do ostatnich dwóch, Książę Mgły zaliczany jest do literatury młodzieżowej. Oczywiście autor zachęca i tych starszych do czytania, ale moim zdaniem nie warto. Harrego Pottera, w szczególności jego ostatnie części mogłabym zaliczyć do literatury i dla małych i dla dużych,  natomiast Księcia Mgły nie. Dlaczego? Przede wszystkim fabuła jest bardzo prosta: Max Carver właśnie przeprowadził się z dwiema siostrami i rodzicami z dużego miasta do małego miasteczka nad brzegiem oceanu, aby uciec przed wojenną zawieruchą (dzieje się to w 1943 roku). Tutaj poznaje on Rolanda i jego dziadka-latarnika, dzięki którym dowiaduje się o istnieniu Księcia Mgły, który od lat dokonywał z ludźmi paktów na zasadzie: spełnię Twoje życzenie, nieważne jakie, w zamian za to kiedyś Ty spełnisz moją prośbę. Kiedy ludzie prosili o szczęście w życiu, o miłość, Książę Mgły pojawiał się za jakiś czas i życzył sobie czyjejś krzywdy lub pierworodnego syna. Każdy, kto nie uregulował długu umierał. Książę Mgły wkrótce jednak zawita do małego miasteczka nad oceanem, aby uregulować stary dług...
          Opowieść jest bardzo krótka (197 stron pisanych dosyć dużą czcionką i dużymi marginesami;p), niezawierająca zbyt wiele szczegółów. Akcja za to idzie bardzo wartko. Generalnie książkę szybko i lekko się czyta. Moim jednak zdaniem jest bardzo przewidywalna i ciągle miałam wrażenie, że skądś już tę historię znam. Dla osoby młodej może rzeczywiście będzie to coś WOW, ale dla starego książkowego wyjadacza jak ja, nie jest to nic nowego ;)

Londyn z początków XIXw i zagadkowa śmierć... "Kiedy bogowie umierają" C.S. Harris

          Przyznam się - kupiłam tę książkę przez okładkę ;p Strasznie mi się spodobała, przykuła moją uwagę. Okazało się, że to kryminał, a ja lubię odmóżdżyć się od czasu do czasu, więc weszłam w jej posiadanie. Niestety jednak, muszę przyznać, że o ile opisy Londynu z 1811 roku, jego struktury społecznej, życia wszystkich warstw bardzo mi się podobały to już sama historia zagadkowej śmierci nie. Czyli tło tak, a fabuła nie ;p  
          A o co tu w ogóle chodzi? Podczas kolejnej imprezki u Księcia Regenta (późniejszego króla Jerzego IV) w jego komnacie zostaje znaleziona martwa młoda żona bardzo leciwego markiza. W plecy wbity ma zabytkowy sztylet, a na szyi naszyjnik o długiej i zagadkowej historii, który ponoć zaginął na morzu kilkanaście lat wcześniej. Rozwiązania zagadki podejmuje się oczywiście piękny, młody i bogaty wicehrabia Sebastian St. Cyr.
          Zazwyczaj, kiedy sięgam po kryminał lubię być zaskakiwana, kiedy przychodzi do wskazania prawdziwego zabójcy i sposobu, w który zabił (tutaj prym w moim rankingu wiedzie Agatha Christie). W tym przypadku nawet mi brewka nie tykła :D Książka pod względem opisowym bardzo mi się spodobała, ale sama historia już nie. Okazało się też, że to druga książka o tym samym bohaterze Sebastianie St. Cyr i były niej pewne odniesienia do pierwszej, których nie rozumiałam, bo jej nie czytałam (brzydsza okładka - wiecie:D:D). Miłej niedzieli! ;)

Lekcja historii...

          Oto pierwsza moja recenzja na tym blogu, mam nadzieję, że zainteresujecie się tym, co mam do powiedzenia ;p Książka, którą przeczytałam to nie durna historyjka sensacyjna, czy inne błahostki. To lekcja historii. To zbiór informacji na temat najczarniejszego okresu historii.
          Kiedy chodziłam do szkoły, nienawidziłam historii. Nie znosiłam wkuwania dat, oraz uczenia się masy informacji zupełnie nie potrzebnych, a co gorsza dla ścisłowca - nie było tu konkretów. Trzeba było przeczytać wszystko na dany temat, aby go zrozumieć. Z matematyką i fizyką wystarczą wzory. A tutaj trzeba dużo czytać i jeszcze zapamiętywać co, jak, gdzie i dlaczego. Nie znosiłam być odpytywana przez mojego tatę, ani pisać sprawdzianów. Ale jest w historii jeden okres, który mnie zawsze interesował, ale dopiero po skończeniu liceum bardziej się nim zainteresowałam i z własnej, nieprzymuszonej woli sięgnęłam po literaturę z tego tematu. To Druga Wojna Światowa.
          Długo zabierałam się za tę książkę, bo jest ona dosyć dużych rozmiarów i przez to lekko nieporęczna, a ja tak naprawdę czytam tylko w czasie podróżowania tramwajami/autobusami (wbrew pozorom to bardzo dużo czasu;p), tak więc zdecydowałam się zabrać ją na wakacje i dokończyłam ją już po powrocie. Jej nie da się czytać z resztą szybko. Tutaj trzeba zastanowić się nad każdym zdaniem, przeanalizować je.
         Proces w Norymberdze napisany przez Joe J. Heydecker'a, oraz Johannesa Leeb'a to lekcja historii. Zaczyna się od tego, jak powstał i formował się pomysł procesu zbrodniarzy wojennych, potem czytamy o polowaniu i wyłapywaniu ich pod koniec wojny, jak i zaraz po niej. Rozdział właściwy to przebieg procesu, który porusza wszystkie aspekty rządów Hitlera, aż po upadek Trzeciej Rzeszy. Przytaczane są tutaj dialogi z sali sądowej, wypowiedzi świadków i oskarżonych. Wiemy też jak zachowywali się oskarżeni zamknięci w więzieniu w czasie trwania procesu, jak w czasie wysłuchiwania wyroku.
          Zdaję sobie sprawę, że nie każdego interesuje taka literatura, ale tę książkę przeczytałam i nią się z Wami dzielę ;) Co jakiś czas będę pisać recenzję literatury z tej tematyki, ale co jakiś czas, aby troszkę urozmaicać to, co czytam ;)

Eytkieta to rzecz święta

Rozważna i romantyczna jest już trzecią książką Jane Austen, po którą miałam okazję sięgnąć. Tak jak pisałam przy okazji recenzji Mansfield Park za jej utworami można przepadać lub ich nie znosić. Należę do pierwszej grupy osób, ponieważ uwielbiam czytać jej opisy zwyczajów panujących w ówczesnej Anglii. Zwyczajów, które obecnie każdego tylko dziwią lub przywołują uśmiech na twarz- czy ktoś sobie może wyobrazić, że kiedyś dziewczyna po upadku i skręceniu kostki nie mogła prosić o pomoc mężczyznę, ponieważ jest to wbrew etykiecie?

Choć wątki miłosne w książkach Austen są do siebie łudząco podobne to ich zawiłość w "Rozważnej i romantycznej" wydała mi się być najbardziej interesująca. Już sam fakt, że cała historia kręciła się wokół dwóch dziewczyn potęguje ilość ich perypetii. Siostry choć miały podobne usposobienie jak Jane i Elizabeth z Dumy i uprzedzenia to ich wzajemne relacje bardzo się różniły. W ich życiu najważniejszą rolę pełniła etykieta, były jej wierne do tego stopnia, że jedna bała się zapytać drugą o to, czy jest zaręczona! Niestety główne bohaterki nie wzbudziły mojej sympatii. Rozważna Elinor była dla mnie zbyt chłodna i wręcz hiperpoprawna w swoim zachowaniu, z kolei romantyczna Marianne stanowiła dla mnie idealny przykład rozpieszczonego dziecka sprzed kilku epok.

Wszyscy bohaterowie (jak zawsze) zostali przedstawieni na zasadzie kontrastu. Jeden adorator był bogaty i stary a drugi młody i biedny. Takie przerysowanie postaci nie pozostawia żadnych wątpliwości jeśli chodzi o interpretację ich działań. Działań, które toczą się głównie na balach, herbatkach, kolacjach, obiadkach, podwieczorkach, spacerach- wtedy właśnie takie były największe rozrywki i na nie poświęcały najwięcej czasy elity. Dlatego nie ma co się krzywić na kolejny proszony obiad, bo po prostu kiedyś tak było. Niestety, taka przewidywalność na dłuższą metę jest nużąca.

Zakończenie o dziwo mnie zaskoczyło. Piszę o dziwo, ponieważ zazwyczaj po pierwszych kilku stronach jej powieści wiadomo, co będzie dalej. "Rozważną i romantyczną" oceniam jako przyjemną lekturę pozwalającą się przenieść na kilka wieczorów do osiemnastowiecznej Anglii i poczuć klimat ówczesnego świata.